De tweede generatie van de Defender maakte in de zomer van 2019 haar debuut en bestaat opnieuw in twee formaten: als korte 90 en als lange 110. De lange variant biedt tot acht plaatsen en heeft dan een derde noodzitje tussen de voorstoelen, al is dat behoorlijk smal. De zelfdragende structuur van de Defender is volledig van aluminium gemaakt, en de starre assen van weleer hebben plaatsgemaakt voor vier onafhankelijk opgehangen wielen, zodat de Defender beter op de weg ligt. Maar uiteraard blijft dit eerst en vooral een held in het terrein, dankzij de vierwielaandrijving, de reductiebak met korte verhoudingen en de twee differenti‘len (centraal en achteraan). Ook een luchtvering is verkrijgbaar, waarmee je de bodemvrijheid kunt opkrikken. Onder de motorkap is voor elk wat wils te vinden. De instapversie op benzine (P300) is een tweeliter-viercilinder van 300 pk; de diesels (D200, D250 en D300) doen allemaal een beroep op de drieliter-zescilinder-in-lijn met mildhybride ondersteuning. Dezelfde zescilinder is er ook op benzine, en dan 400 pk sterk (P400) Ð net zo veel als de plug-inhybride P400e, die helaas wel te veel CO2 uitstoot om fiscaal Žcht interessant te zijn voor zelfstandigen. Aan de andere kant van het spectrum introduceerde Land Rover dan weer de waanzinnige P525, aangedreven door een woeste benzine-V8 van 525 pk. Net zoals de Jeep Wrangler en Mercedes G-Klasse koos de Land Rover Defender voor een kleedje in neoretrostijl, waaronder echter een op-en-top moderne auto schuilgaat. En eentje die veelzijdiger is dan ooit: een Defender blijft onvermoeibaar in het terrein, terwijl hij op de weg beduidend beter rijdt dan vroeger.